ΥΠΝΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ......ΟΙ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΖΜΑΤΟΣ

Από πανάρχαιους χρόνους γενεές από μύστες μελέτησαν τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου και στη συνέχεια τα δίδαξαν στους άλλους. Το «δεν υπάρχει θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι θάνατος» ήταν η ηχώ των Ελευσινίων μυστηρίων

και ένας από τους κυριότερους σκοπούς της μύησης παντού ανά τον κόσμο ήταν και εξακολουθεί να είναι η εξοικείωση του ανθρώπου με το ορόσημο που λέγεται «θάνατος».

Ο θάνατος είναι ο μεγάλος ευεργέτης της εξέλιξης καθώς ανανεώνει τη μορφή και κάθε κατάσταση ζωής. Κάτι παρόμοιο είναι και ο ύπνος. Είναι η απώλεια της φυσικής εγρήγορσης για κάποιες ώρες, που όμως είναι σωτήριες και για τη φυσική και την ψυχική υγεία του ανθρώπου.

Ο θάνατος είναι το γεγονός που αφαιρεί από τον ζωντανό όταν πεθαίνει, τη δυνατότητά του να αντιλαμβάνεται τα πράγματα του φυσικού πεδίου μέσω των πέντε του αισθήσεων. Στην πραγματικότητα, το ίδιο συμβαίνει στον άνθρωπο και όταν κοιμάται. Στη διάρκεια του καθημερινού μας ύπνου, χάνουμε την επαφή με το φυσικό περιβάλλον και βρισκόμαστε σε έναν άλλο κόσμο σε εκείνο των ονείρων από τον οποίο γλιστράμε κάθε πρωί ξανά στη φυσική εγρήγορση, για να συνεχίσουμε τη ζωή μας πάνω στη γη.
Με τον ύπνο επαναλαμβάνεται η διαδικασία του θανάτου καθώς και της μεταθανάτιας ζωής, σε καθημερινή βάση. Και στις δύο περιπτώσεις, θανάτου και ύπνου, η ανθρώπινη συνειδητότητα αποσπάται προσωρινά από το φυσικό της επικάλυμμα και μένει με την αστρική της συνειδητότητα. Η φυσική εγρήγορση είναι μέρος της καθημερινής ζωής της ενώ η αστρική είναι μέρος της καθημερινής νύχτας της καθώς και της μεταθανάτιας περιόδου.

Δεν είναι δυνατή η καταγραφή γεγονότων από τη συνειδητότητά μας συγχρόνως διαμέσου πολλαπλών και διαφορετικών διαστάσεων ζωής. Αν και οι εστίες των αισθήσεών, των επιθυμιών και των σκεπτομορφών βρίσκονται στο αστρικό μας σώμα, και αυτές καθορίζουν τη φυσική μας συνειδητότητα, δεν έχουμε άμεση αντίληψη όλων αυτών των αόρατων διεργασιών. Βλέπουμε και νιώθουμε τα αποτελέσματά τους αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε τις διαδικασίες.

Όταν ο άνθρωπος χάνει τη φυσική του συνειδητότητα κατά την στιγμή του θανάτου, κρατώντας την αστρική του, που είναι το σώμα της επιθυμίας και των σκεπτομορφών, εισέρχεται σε δύο μεταθανάτιες περιοχές (τραϊλόκια). Αυτές οι δύο περιοχές το Καμαλόκα και το Ρούπα-Ντάτου, έτσι ονομάζονται στα σανσκριτικά, ανήκουν στο αστρικό πεδίο. Το αστρικό είναι το πεδίο που περιβάλλει τον κόσμο μας καθώς και το σώμα μας . Το ένα τμήμα του αυτό που συνορεύει με τη γη είναι το πυκνότερο και το ανώτερο τμήμα είναι λεπτοφυέστερο και πιο φωτεινό. Σε αυτά τα δύο πεδία κινείται το προσωπικό Εγώ στη διάρκεια του ύπνου αλλά και στη διάρκεια της μεταθανάτιας ζωής μας. Στη διάρκεια της μεταθανάτιας ζωής επαναλαμβάνεται η διαδικασία του ύπνου και του ονείρου, μόνο που η διάρκειά τους δεν είναι ώρες αλλά χρόνια. 

STRATOS  HLIOS